Charles Foster Kane, een man die niet in staat is om liefde te uiten voor iets anders dan macht. Tenslotte sterft in zijn eigen enorme, vervallen landhuis Xanadu met als laatste woord op zijn lippen “Rosebud”. Geschreven op het sleetje uit zijn kindertijd.
Hoe zou je je voelen als Teamleider Belastingdienst wanneer je eigen mensen je herhaaldelijk wijzen op het feit dat complete gezinnen naar de gallemiezen worden geholpen met een consequent aanhoudende stroom terugvorderingen, executoriale beslagen, huisuitzettingen en faillissementsaanvragen?
Hoe zou je je voelen als Team Manager Jeugdzorg wanneer je huilende ouders aan de lijn hebt die alles dreigen te verliezen, zelfs hun bloedeigen kinderen?
Hoe zou je je voelen als topambtenaar van de belastingdienst wanneer je voor de parlementaire enquêtecommissie zelfs meineed pleegt om je eigen hachje en dat van je staatssecretaris te redden?
Hoe zou je je voelen als staatssecretaris wanneer je bewust de Tweede Kamer voorliegt en opdracht geeft stukken geheim te houden?
Hoe moet je je voelen als gedupeerde waarvan het gehele leven onherstelbaar is verwoest terwijl je luistert naar de holle woorden van de nieuwe staatssecretaris tijdens het commissiedebat over de zoveelste voortgangsrapportage?
Dit zijn geen retorische of suggestieve vragen. Het interesseert me werkelijk!
Gisteren sprak ik een gewaardeerde advocaat uit het oosten van het land. “Het is zelfs aannemelijk dat de gehele hersteloperatie voor de kinderopvangtoeslagaffaire een onrechtmatige daad is”. Dat dit voldoende aanleiding geeft de staat civielrechtelijk te dagen.
Wij zijn onbeduidend en klein. Werken ons een slag in het rond om zoveel mogelijk gedupeerden bij te staan. Niet dat we iets heel bijzonders te bieden hebben behalve onze onverzettelijkheid, tomeloze energie, onze kennis, kunde en ons netwerk. Terwijl we echt wel weten dat we alle schade niet kunnen helpen wegwerken. Maar niets doen is geen optie.
Ons werk is nooit af.
Hier de link naar de official trailer van Citizen Kane van Orson Welles